Hayrettin Karaman Hoca’yı bir de oğlundan dinleyin…

Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi emekli öğretim üyesi Prof. Dr. Hayrettin Karaman, yarım asırdan fazla müddettir fikri ve ilmi çalışmalarıyla binlerce konferans, seminer, panel, vaaz, hutbe, kurs, yazılı ve görsel medya programı ile eğitim programlarında yer alarak eğitim, öğretim, bildiri ve irşad faaliyetlerini sürdürüyor. 

İnsaniyet.net’ten Mehmet Nezir Gül; Karaman hocanın oğlu ile aile hayatını ve babalığını konuştu. Kendisi üzere Prof. Dr. olan oğul İhsan Karaman, babasını “Dış görünüşündeki (bazılarının tanımıyla) haşinlikten meskende eser yok. Torunlarıyla muhabbet ederken görseniz şaşırırsınız.” sözleriyle anlattı. İşte söyleşinin tamamı;

HOCALARIN HOCASI

Muhterem Hayrettin Karaman Hocamız, ilim ve ilahiyat topluluğunda değerli bir şahsiyet.

Kendisinin yetiştirdiği talebeler ve hocalar vesilesiyle de şu sıfatı en fazla hak edenlerden biri: Hocaların hocası…

İmam hatip, Yüksek İslam Enstitü jenerasyonunun öncülerinden.

Yazıları, kitapları, sohbet ve konferanslarıyla etkin bir insan.

Kurulmasına vesile olduğu okul, dernek, vakıf ve yayınevleriyle ufuk çizen bir kişilik.

Meseleleri; klasik ve klâsik bir bakışın ötesinde, birikimi reddetmeden yeni anlayışlarla, tecdid ruhuyla yorumlayan bir münevver.

Dünyevî makam ve mevkilere iltifat etmeyen, bu manadaki teklifleri reddeden, ilim rütbesini tüm makamların üstünde gören, hesabi değil hasbî bir âlim.

Fikirleri, fetvaları ve yaptıkları ile kimi çevrelerin tenkitlerini üzerine çekse de suçlamadan, ötekileştirmeden çalışmalarını sürdüren bir aksiyon adamı.

İlk vakitlerde milliyetçi denebilecek bir çizgide başladığı siyasi fikirlerini millet ve ümmet ekseninde İslamcılık çizgisinde sürdüren, lakin partizanca bir yaklaşıma girmeyen bir fikir adamı.

Hocamızın bedelli mahdumu, akademisyen, hoca, aktivist Prof. Dr. M. İhsan Karaman ile saygıdeğer pederini konuştuk…

Tıbbiyelisiniz. Lakin saygıdeğer Hocamız, dünya çapında bir âlim. Sizin ilahiyatçı olmanızı istemedi mi? Yoksa hür mi bıraktı? Başka kardeşleriniz için hocamızın bir isteği olmuş muydu? Bunun çatışması yaşandı mı hocam?

Ortaöğretimde İmam hatip mezunu olma kaidesi dışında, babam çocuklarının meslek seçimine müdahale etmemiştir. İlahiyatçı olmamız istikametinde bir telkinde bulunmamıştır. Lakin, hangi meslekte olursak olalım, o mesleğin hocası, eğiticisi, akademisyeni olmamızı öğütlemiştir. Çok şükür, bugün iki oğlu, bir damadı, üç torunu ve öbür yakın akrabaları değişik mesleklerde akademisyendir, hocadır. İşte bu çetin yolda yürümemiz, azmetmemiz ve başarmamız, babamın tesiri, örnekliği ve duası iledir kanaatindeyim. Benim mesleğime gelince; doktorluk, aslında babamın da küçükken istediği meslek imiş. Lakin benim tıp fakültesini üniversite imtihanında birinci tercih olarak yazmam, bir imam hatip mezunu olarak, o periyotta en yüksek puana sahip fakülteyi kazanabilme, hakkıyla ve muvaffakiyetle bitirip ülkü bir tabip olma, bu meslekte muvaffakiyetle ideallerimi temsil etme ve bu yolla insanlara hizmet etme gayelerinin saikiyledir.

Sizinle devam edelim isterseniz. Hocamıza geçmeden evvel sizi tanıyabilir miyiz? İmam hatipli, tıp doktoru profesör, İngilizce ve Arapça bilen, birtakım STK’lar üzerinden insanların yardımına koşan bir bilim insanı. Sizi biraz daha yakından tanıyabilir miyiz hocam?

1962 yılında İstanbul’da doğdum. 1980’de Kadıköy İmam Hatip Lisesinden birincilikle, 1986’da İstanbul Tıp Fakültesi’nden ikincilikle mezun oldum. İstanbul Tıp Fakültesi Üroloji Kliniği’nde ihtisas eğitimini tamamlayarak 1991 yılında üroloji uzmanı; 1996 yılında doçent, 2008’de ise üroloji profesörü unvanını aldım.

Otuz üç yıl kadar değişik tıp fakülteleri yahut eğitim araştırma hastanelerinde vazife yaptım. 2014-2018 yılları ortasında İstanbul Medeniyet Üniversitesi Rektörlüğü misyonunu yürüttüm ve 2019’da devlet hizmetinden emekliye ayrılarak özel bir hastanede ürolog olarak çalışmaya başladım. Bu ortada “çocuk ürolojisi” alanında yan kısım uzmanı ve “Tıp Tarihi ve Etik” alanında bilim hekimi unvanı aldım. Muharriri yahut editörü olduğum sekiz adet kitap ve onlarca kitap kısmı yanında, yüzlerce akademik makalem ve bildirimim var.
Bu üzere mesleksel faaliyetlerim yanında, global bir toplumsal sorumluluk projesi olarak, “Yeryüzü Tabipleri Türkiye” isimli milletlerarası bir tıbbi ve insani yardım teşkilatının kurucularından olup 10 yıl mühletle genel başkanlığını yürüttüm. Bu çerçevede gerek insani yardım gerekse tıbbi misyon takımı gönüllüsü olarak onlarca ülkede hizmet verdim. Mayıs 2011’de İstanbul’da yapılan BM 4. En Az Gelişmiş Ülkeler Konferansı Sivil Toplum Forumunun Koordinatörlüğünü yürüttüm. Türkiye Yeşilay Cemiyeti, Milletlerarası Yeşilay Federasyonu ve Dünya İslami Tıp Birlikleri Federasyonu’nun (FIMA) Genel Başkanlığını yaptım.

Hâlen, Medistate Kavacık Hastanesi Üroloji Kliniği Yöneticisi ve İstanbul Sıhhat ve Teknoloji Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıp Tarihi ve Etik Anabilim Kısmı Öğretim Üyesi olarak çalışıyorum. 40 yıllık evli ve iki erkek evlat babasıyım.

Sizlere bereketli ve iyi çalışmalar diliyor ve Hocamıza geçiyoruz. Birçok kimsenin uzaktan sevdiği, hayatı boyunca göremediği Hayrettin Karaman Hocamızın oğlusunuz. Doğduğunuz andan itibaren onunla birliktesiniz Ne üzere zorluklar, avantajlar, kolaylık yaşadınız? Evvel çocukluktan başlayabiliriz…

İlk nefesinizi aldığınız, birinci sözünüzü dillendirdiğiniz ya da hafızanızda yer eden birinci sahneleri yaşadığınız meskenin, bir İslam âliminin yuvası olması başlı başına bir ilahi lütuf. İslam’ın yaşandığı, Allah kelamının her daim lisana geldiği, mütevazı sonlar içinde de olsa en az bir odası kitaplarla dolu olan; hayatın görünen yüzünde maddi sorunların yaşandığı devirlerde bile mayası sevgiyle, muhabbetle yoğrulmuş bir aile ocağı. Buna ne kadar şükretsek az.

Tabii ki altmışlı yetmişli yılların Türkiye’sinde, tek bir memur maaşının geçindirdiği bir konutta problemler olacaktı, oldu da… Ancak biz bunu değil de o sırada yaşanan hoşlukları görür ve hissedersek hayatımız daha bir memnunlukla dolar. İşte babamın reisi olduğu evde biz bu türlü yaşadık çocukluk yıllarımızı.

Öte yandan, ismi anıldığında çabucak herkeste bir hürmet, emniyet, muhabbet ve ferahlık uyandıran; etrafında oluşturduğu itimat ve prestijin en kıymetli sermayesi olduğu bir babanın evladı olarak önemli bir sorumluluk da taşıyorsunuz. Ona layık olmak, o isme gölge ve leke düşürmemek ta çocukluğunuzdan itibaren bilinçaltı ve şuur üstünüzde yer eden değerli bir mesuliyet duygusu. Bunu başarmaya çalıştık daima.

Avantaj denilince, bilhassa imam hatip tahsilinde onun soyadını taşımakla bütün kapıların açılacağı, olumlu ayrımcılık statüsü kazanacağınız zannedilir. Allah şahittir, hiç de bu türlü olmamıştır. Bütün kazanımlar (olması gerektiği gibi) kendi çabamız ve inisiyatifimizle gerçekleşmiştir. Lakin, zati bu muvaffakiyet ve kazanımların temelinde (yine olması gerektiği gibi) ebeveynimizin bize aşıladığı kıymetlerin, bizi teşvik ettiği maksadın, bize öğrettiği yaradılış gayemizin rolü inkâr edilebilir mi? Allah onlardan razı olsun.

Bu ortada enteresan bir anekdot: 7 yıllık imam hatip tahsilim boyunca, okuldaki veli toplantılarına tek bir defa bile babamın geldiğini hatırlamam. Tahminen de onun gölgesi, okulda bize uygulanan muameleyi etkilemesin diyedir bu!

Kolaylık deyince de aklıma birinci gelen şu oluyor: Milyonlarca insan, fıkhi bir sıkıntısı olduğunda içine sinecek, yüzde yüz güvenilecek bir cevabı/fetvayı almak için ne zahmetler çekerken, biz bir dakika içinde canlı canlı ulaştık fetvanın kaynağına. Yanındayken de şimdilerde telefonun ucundayken de… Bu da öbür bir nimet tabii…

Büyüyüp delikanlı oldunuz ancak Hocamızın gölgesinde bir hayat devam ediyor. Her ne kadar müstakil bir şahsiyet olarak kendinize mahsus pek çok muvaffakiyetler yakalasanız da bu türlü. Büyüyünce nasıl devam etti Hayrettin Hocanın oğlu olarak hayatınızı sürdürmek…

Dostlarım beni birinci kez karşılaştığım bir muhatabıma tanıtırken, adımı ve mesleğimi söyledikten çabucak sonra “Hayreddin Hocamızın oğlu” diye de eklerler. Sonra da güya bir kabahat işlemiş üzere bana dönüp “kusura bakma Hocam” derler. Halbuki ben bu gölgeden hoşnudum. Onun ismini taşımak, onun genlerine varis olmak hiç elbet bir ilahi lütuf. Neden yüksüneyim ki… Kâfi ki o isme, o prestije gölge düşürecek bir kusurumuz olmasın. Ebeveynimizin gölgesi üzerimizden eksilmesin. Yani “gölge et, öbür ihsan istemem”

Hocamızı dışarıdan, güler yüzlü ve birebir vakitte önemli biri olarak görüyoruz. Konut, aile, dost ortamında nasıldır? Sevinçli midir, önemli midir?

 

Aslında çok da kıymetli bir fark yok. Gerektiğinde önemli, lakin asla kırıcı olmayan bir ciddiyet… Gerektiğinde ise son derece sevinçli, nüktedan, sevecen bir şahsiyet. Şunu net söyleyebilirim ki, dış görünüşündeki (bazılarının tanımıyla) haşinlikten konutta eser yok. Torunlarıyla muhabbet ederken görseniz şaşırırsınız.

Bir gününüz, hafta sonlarınız nasıl geçerdi? Birlikte mi geçirirdiniz? Yoksa onun ilmi ve toplumsal hizmetleri aile bağlarını sekteye mi uğratırdı…

Çalışma hayatı/misyonu ile aile ve toplumsal hayat ortasındaki bu dengeyi tahminen de en düzgün kuranlardan biriydi babam. Çok ağırdı, çok çalışırdı, hâlâ da 91 yaşındaki bir insan için hayli ehemmiyetli ve yekûn tutan çalışmaları var (Toplantılar, sohbetler, istişare meclisleri, gazete yazıları, kitap telifi ve tecdidi gibi). Lakin en ağır olduğu devirlerde, mesela kırklı, ellili yaşlarında bile hiç olmazsa hafta sonları, hiç olmazsa yıllık tatillerde, seyahatlerde, sıla-i rahim sırasında aile ve evladıyla çokça ve hoşça vakit geçirirdi.

Hocamın meskendeki okuma, yazma nizamı nasıldı? Size hayatı zorlayan, sınırlayan talimatları, uygulamaları olur muydu?

Kendimi bildiğim günden itibaren babamı konutta ve dışarıda ya okurken, ya yazarken gördüm. Dinlenme, eğlenme ve aileyle hoşça vakit geçirme saatleri dışında, ya çalışma odasında ya da birlikte oturulan odada daima elinde kitap olmuştur. Onu kitaptan başka düşünmek adeta imkânsızdır. Eski yıllarda kitap ve makalelerini elle yazardı, biz evlatları onları daktiloya çeker, hatta biraz da harçlık kazanırdık bu yolla… Natürel delikli demir çıkıp mertlik bozulunca hızla ona adapte oldu babam da… Yani, yazma işlerini her vakit en yeni modelini edindiği bilgisayarında (müsveddesiz olarak) kendisi yapmaya başladı. Çalışma masasındaki sistemini bozmamak dışında bir sınırlama yahut kısıtlama olmamıştır.

Bugün bir babasınız. Babanızdan alıp meskeninize, çocuklarınıza uyguladığınız ne üzere özellikler var?

Babamın bizi terbiye ettiği vakit ile benim kendi çocuklarıma babalık ettiğim periyot ortasında yaklaşık 30 yıl var. Üstelik bu 30 yıl dünya tarihinde dönüşüm ve akış suratı bakımından tepe olan bir devir. Bu ortada her şey değişti, jenerasyonlar de değişti. Bilgisayar çağı, internet çağı, toplumsal medya çağı sırayla topyekûn hayatımızı işgal etti; kuşakları, bağlantıları, davranışları etkiledi kaçınılmaz olarak. Bu prestijle babamın deneyimiyle bizim yaşadıklarımızı birebir eşitlemek mümkün de değil, makul de değil. Lakin baba-evlat ilgisinde değişmemesi gereken şeyler elbette var. Onlara sadık kalmaya çalıştım alışılmış ki:

Konuşarak değil, yaşayarak örnek olma
Dinleme ve anlama

Dertleriyle dertlenme, sıkıntılarına ortak olma, tahlil arama
Kırmızı çizgiler dışında, karar verme ve aksiyon alma hürriyeti tanıma

İvazsız-garazsız sevgi ve muhabbet

Hoşgörülü ve anlayışlı tebliğ/talim metodu gibi…

Ailede memnunluk ile ilgili kitap çalışmanız da var. Ailede mutluluğun sağlanmasında anne, baba, çocuklar ortasında nasıl bir yakınlık, muhabbet, iş birliği sürdürülmelidir? Sihirli değilse de değerli formüller nelerdir Hocam?

Vallahi hiç de sihirli formüller yok. Bir evvelki soruda sıraladığım ebeveyn-çocuk alakasına dair prensipler aslında keyifli bir aile inşa etmenin temel kriterleri. Biz kul planında bunları yapalım da gerisini ilahi takdire bırakalım. Neylerse hoş eyler!

Hocamızın bir baba olarak en çok hoşunuza giden tarafları nelerdir?

Babamı aşağıdaki biçimde tanım edersem, sanırım en çok beğendiğim tarafları ortaya çıkar net biçimde:

Dinleyen, izah eden, anlayan, kıymet veren bir baba. Kararında bir otorite ile, sıcak bir dostluğun istikrarlı birleşimi. Doğrularını söyleyen, güzele yönlendiren, fakat zararsız karşıtlıklara da tahammül gösteren bir baba figürü. Birçok noktada haklı olduğu, vakit içinde anlaşılan bir yol gösterici. Hayatlarının her devrinde evladının sıkıntısıyla dertlenen, tahlil üreten, yardımını ve duasını daima hissettiren bir dost. Hayata olumlu bakan, şikâyet etmek yerine aksiyon alan ve akabinde gelen kuşaklara bunu gösteren bir rehber.

Babanızın sizi en çok etkileyen tarafları nelerdir?

Allah vergisi olan, lakin bir ömürlük gayret ve çabayla taçlanmış bir hitabet, ikna, tatmin ve öğretme yeteneği. En karmaşık bahisleri, en alt seviyedeki muhataba bile anlaşılır biçimde izah kabiliyeti. Bahis, cümle ve parantezler ne kadar uzasa da tüm parantezleri bir bir kapatarak ana mevzuya dönme ve sıkıntıyı bağlama mevzuunda hayatımda diğer bir örneğini görmediğim dikkat ve metodoloji ustalığı. Devlet liderlerinden ameleye kadar her düzeyden beşerle birebir sıcak ve samimi ilgiyi kurabilme özelliği. İsmi geçtiğinde, çabucak herkeste bir hürmet, emniyet, muhabbet ve ferahlık uyandırabilme. Bir dağın eteklerinden tepesine uzanan 90 yıllık seyahatte, hiç eksilmeyen bir çalışkanlık ve davaya sadakat. Sayısız yapıtıyla ümmete yaydığı Allah ve Peygamber sevgisi.

Hocamızın sevenleri çok. Ancak sevmeyenleri, zalimce eleştirenleri de var. Bunu nasıl yorumluyorsunuz? Bir evlat olarak neler hissediyorsunuz?

Çocukluk ve birinci gençlik çağlarımda uzun yıllar babama yapılan atak ve iftiraları, canına kastedecek seviyeye varan düşmanlıkları şahsen yaşadım. Doğal ki çok üzüldüm ve vakit zaman endişelendim. Fakat o yıllar gelip geçti. Onu tenkit edenler, tavizkar bulanlar, reformist addedenler onu fersah fersah geçip birebir şeylerin çok daha fazlasını söylediler ve yaptılar. Babamın formülü ise daima birebir oldu: Sessiz kalmayıp yanıt verme, çaba etme, sabretme, lakin başlangıçtan itibaren gerçek bildiğinden asla vazgeçmeme, sebat ve kararlılık. Herhalde yapılacak en yanlışsız şey de bu…
Son yıllarda yeniden artan sayıda hamle ve iftira var. Ben artık onlara aldırmıyor ve bakıp geçiyorum. Fakat babam görür ve üzülürse diye de tasa ediyorum elbette.

Hocamızı beş cümleyle tabir edecek olsak hangi istikametleri öne çıkar?

Aşk derecesinde bir Peygamber sevgisi

Azimle çalışmak ve eser üretmek (hem kitap hem insan telif etmek anlamında)

Hitabet ve belagat sanatı

Hayatı tahlil odaklı yaşamak

Her yaştan ve her düzeyden beşerle tıpkı alakayı kurup davasını hâl ve kâl ile bildiri etmek

Daha çok var da beş deyince burada duralım.

Babanızla ne kadar müddette bir ortaya gelirsiniz? Kaç günde bir ararsınız? O sizi arar mı?

Evlendikten sonra 20 yıl kadar babamlarla birebir meskende yahut birebir apartmanda yaşadık. Doğal o vakit çok sık temas vardı. Daha sonra hem yer farklılaşması hem de meşguliyetlerin artışı ile fizikî görüşme seyrekleşti. Zati daha sonra da kendileri öteki bir kente taşındılar. Son yıllarda, adet edindiğim bir şey var: Her Cuma sabahı babamı ve annemi arayıp hem Cuma tebriki yapar, hem de hâl hatır sorarak onların dualarını alırım. Bu dualar, bir haftalık besinim olur adeta. Onun dışında aslında bildiri irtibatımız kesintisiz sürer. Babam da bir soracağı olunca veya bir şey isteyeceği vakit beni arar elbette. Ancak aslen aramak bize düşer olağan ki.

Babanızla bir ortaya geldiğinizde en çok neler konuşursunuz? Temel gündemleriniz neler olur?

Çocukların durumu

Memleketin genel ahvali
O günlerin aktüel mevzuları
Aklımıza takılan fetvaya mevzu meseleler

Sanat ve edebiyat alanında sohbetler
Ve daha çok da muhabbet…

Muhterem Hocamızla ilgili unutamadığınız ne üzere anılarınız var aile, baba evlat bağlamında…

Sekiz-on yaşlarında olsam gerek, bir yaz tatili sonunda Çorum’dan, sıla-i rahimden dönüyoruz ailece. Direksiyonda babam var. Yola çıktık. Babama çok düşkün olan dedem de İstanbul yolu üzerinde Çorum çıkışındaki un değirmenine bir çuval buğday öğütmeye gidecekmiş. Böylelikle onu da otomobile alıp yola revan olduk. Değirmene gelince otomobil durdu, dedem indi, çuvalı yolun kenarına koydu, el öpüp vedalaşırken başladı hüngür hüngür ağlamaya. Adeta ellerinden koparak ayrılmak zorunda kaldık. Alışılmış en çok sarıldığı ve gözyaşının sel olduğu kişi babamdı ve en son onunla vedalaşmış oldu. Yola koyulur koyulmaz art camdan baktığımızda gördüğümüz görünüm çok dokunaklı: Çuvalın üstüne oturmuş ağlamaya devam eden ve gitgide uzaklaştığımız dedem… Bu görünüm otomobilin görüş arasından çıktığı anda birden babamın sağa çekerek el frenine asıldığını ve o ana kadar içinde biriktirdiği ayrılık duygusu ve hüznünü hıçkırıklara tahvil ederek direksiyona kapandığını gördük. Hafızamda babamı ağlarken gördüğüm tek kare buydu ve elbette hepimizi çok etkilemişti. Dedem rahmetliyi de hayırla analım bu vesileyle…

Yine birebir yıllarda, babamın tek kırma tüfeğiyle avcılık yaptığı vakitlerde, şehirlerarası seyahatler yaparken bir kuş sürüsü gördüğünde çabucak dururdu ve arkasında ben ve ağabeyim olmak üzere sessizce ilerlerdik. Uygun arada o tetiğe basardı ve düşen kuşları almak üzere biz süratle seğirtirdik. Yani ben ve ağabeyim becerikli birer “av tazısı” idik diyebilirim. Kısa müddet sonra babamın yüreği avcılığı kaldırmadı ve o işi büsbütün terk etti. Bu da avcılara ileti olsun!

Uzmanlık yıllarımda konuk araştırmacı olarak Amerika’da bir müddet geçirdim ailemle. İmkânlarım çok kısıtlı idi. İlim uğruna yapılan bu seferde adeta bir doların bile hesabını yapıyorduk. Aylar geçti, hesabımdaki hudutlu para bitmeye yüz tuttu. Bu sırada yakınları babama “hazır oğlun ordayken hanımını alıp yanlarına gitsene, bu fırsat her vakit ele geçmez” derlermiş. O ise, “bizim bu seyahate yapacağımız masrafı İhsan’a göndereyim de daha fazla ıstırap çekmesinler” diyerek bana çok değerli gelen bir ölçüsü bize göndermişti. Bu sorunuzu cevaplarken yanılgı yapmamak için 31 yıldır sakladığım Amerika’daki muhasebe defterimi açıp baktım. Babamdan para geldiği günün bir gün öncesinde hesabımda tam tamına 73 dolar kalmış olduğunu gördüm. Gurbet ellerde iki çocuklu bir aile olarak. Vaziyeti anlıyorsunuz değil mi?

Bir de Allah’ın müsaadesiyle küçük yavrumu kurtarışı var babamın. Yalova’da babamın yazlık konutunun bahçesindeyiz. Küçük oğlum birkaç yaşında ve bahçenin içinden geçen sulama kanalında ağaçtan kayıklar yüzdürüyor. Su, içi görünmez halde bulanık ve küçük bir çocuğu sürükleyecek şiddette akıyor. Bizler konutun balkonundayız, babam ise bahçede sulama yapıyor. Birden bir cumburlop sesi duyuluyor ve babam ardını döndüğünde, bizim Enes ortada yok. Tehlikeyi anlayan babam hızla iki elini suya daldırıp akıntı istikametinde süratle yürüyerek kanalı elleriyle tarıyor. Birkaç saniye sonra, büsbütün suya gömülüp giderken bir kolunu yakaladığı oğlumu çekip alıyor ve hepimiz adeta yine doğuyoruz.

Daha tahminen binlerce acı-tatlı hatıra. Hayat aslında kâm ile gam ortasında gerilmiş bir ip değil mi? Bize düşen bu ipte yürürken havf ve recâ ortasında kalmak. Allah lütfunu eksik etmesin.

Hocamızın sevdiği, övdüğü, örnek aldığı şahıslar kimlerdir?

Efendimiz ve râşid halifeleri istisna edersek… Bir çırpıda aklıma gelenler: Mevlâna, Şah Nakşibend, Mehmet Akif, Mevdudî, Hamidullah, Nedvî, Karadavî diyebilirim.

Hocam ismine bir vakıf yahut enstitü kurmayı düşünüyor musunuz? Fikir ve niyetlerinin devamı için buna gereksinim duyuyor musunuz?

Buna sanırım pek gerek yok. Onun basılı yapıtları birkaç yayınevi tarafından daima yenilenerek varlığını sürdürüyor ve sürdürecek inşallah. Fikirleri ve manevi rehberliği ise gerek ailesi, gerek binlerce öğrencisi, gerekse kuruluş ve işleyişinde öncü roller üstlendiği Ensar, Kuşak, İSAM ve İSAR üzere kuruluşlar tarafından gelecek jenerasyonlara aktarılıyor çok şükür. Kendi web sitesini de bu manada çok kıymetli bir ileti taşıyıcı olarak zikretmemiz lazım natürel ki.

Çok teşekkür ediyoruz Hocam…